Wszystkie kolory Europejskie boksy dla koni, zestawy dla boksów dla koni

W okresie od 1910 do 1913 roku, u szczytu emigracji portugalskiej, emigrowało trzy razy więcej Azorów niż Portugalczyków kontynentalnych, proporcjonalnie do liczby ludności. Początkowa emigracja do Ameryki rozwinęła się wraz z zatrudnieniem Azorów na statkach wielorybniczych. Podobnie jak inni żeglarze, skoczyli na statek w poszukiwaniu możliwości w kalifornijskich polach złota. Po osiedleniu się w Kalifornii Portugalczycy stali się głównie rolnikami i skoncentrowali się na środkowym wybrzeżu w latach 60., 70. i 80. XIX wieku.

Doświadczenie mleczarskie w Azorach było reprezentatywne dla okresów rozwoju w ogólnym przemyśle mleczarskim. Większość źródeł wtórnych wskazuje, że małe farmy mleczne na południu Marin, działające między 1850 a 1860 rokiem, mogły być ograniczone do 10 lub 15 krów, były dojone ręcznie i były zarządzane przez rolników najemców w swobodnym porozumieniu z właścicielem gruntu, w szczególności Samuelem Throckmortonem. Produkty mleczne wraz z warzywami, zbożem, małżami, drewnem, cegłami i sianem były transportowane przez szkunów o płaskim dnie do San Francisco z nadmorskich miejscowości takich jak Tomales i Bolinas oraz lądowania w Richardson Bay przez szkunera i barkę. Lądem produkty mleczne podróżowały drogą Sausalito-Bolinas zbudowaną w 1870 r., A od 1884 r. Koleją północno-zachodniego wybrzeża Pacyfiku zatrzymuje się obsługująca te rancza. W latach 80. XIX wieku stada liczyły średnio 100 krów mlecznych. Niektórzy ranczerowie w hrabstwie dzierżawili lub kupowali inne ziemie w celu rozbudowy stad mlecznych, a nie rozbudowy kompleksu budynków ranczo. Budynki, w szczególności rezydencje, rzadko były budowane jako wyraz statusu.

Ranczerowie z Southern Marin Dairy wysłali 3170 000 galonów mleka na rynek w San Francisco w 1889 roku. W latach 80. i 90. XIX wieku kampania na rzecz poprawy standardów sanitarnych stanowiła kolejne wyzwanie dla małego operatora mleczarskiego. W latach 80. i 90. XIX wieku urzędnicy publiczni zaniepokoili się bezpieczeństwem produktów mlecznych. Ich obawy dotyczyły możliwości przenoszenia przez produkty mleczne chorób takich jak gruźlica, błonica, szkarlatyna i dur brzuszny. Zaniepokojenie koncentrowało się na lokalizacji mleczarni w pobliżu miast, zanieczyszczonej wody, brudnych stodół i niehigienicznych urządzeń udojowych. Mleczarnie zaczęły odbudowywać drewniane konstrukcje z betonowymi podłogami dla łatwiejszego czyszczenia. Zastosowanie stodół udojowych zastąpiło praktykę wiązania krowy z zagrodą i dojenia na zewnątrz. W końcu dojarka zastąpiła ręczne dojenie.

Zwiększona produkcja mleka wymagała również uzależnienia ranczerów od ekstensywnego sadzenia lucerny, która kwitła w cieplejszym klimacie, a teraz została wzbogacona o technologię nawadniania. Rozpoczęło się przeniesienie uwagi na dolinę środkową Kalifornii, gdzie grunty były większe, a zatem inwestycja w zmechanizowane mleczarstwo zapewniła lepszy zwrot. Nadmierne wypasanie, zadłużenie i krach na giełdzie w 1929 r. Spowodowały dalsze trudności. Rancza mleczne z południowej Marin w tym okresie były nadal obsługiwane przez te same rodziny lub zostały sprzedane innym portugalskim Azorom. Ich stosunkowo niewielka skala działania niewątpliwie ograniczała ich zdolność do przeprowadzenia szeroko zakrojonej modernizacji. Jednak pomimo tych wyzwań wytrwałość i samowystarczalność, które pozwoliły im przetrwać skromne początki, utrzymywały ich przez ten okres. Południowy Marin rancza na zachód od zabudowy podmiejskiej wzdłuż brzegu zatoki ogólnie działał jako mleczarnie w latach 50. i 60. XX wieku.

Szczegóły produktu: